De zon op onze bol in Bohol

En toen was het tijd voor wat actie in de tent!

Na het gezellige weerzien van Niki en Dieko stonden we de volgende morgen vroeg op om onze reis te hervatten naar het Noorden. Dit keer geen vooraf geboekte minivan, maar op eigen houtje naar het dichtstbijzijnde busstation in San Fernando, twintig minuutjes met de tricycle vanaf onze surfsport San Juan. Daar aangekomen kochten we een buskaartje voor slechts 2 euro per persoon richting de studentenstad Baguio, wat op 3 uur rijden lag vanaf San Fernando.

Omdat wij toch maar hadden besloten om een Filipino simkaartje te kopen zodat we altijd internet op zak zouden hebben (aangezien het zo'n crime is geweest om hotelletjes of vluchten te boeken door het gebrek aan WiFi all around de Filippijnen) en we nog een uur te doden hadden tot de bus ging, vertrok Joost op jacht naar een prepaid oplaad-punt. Hij was nog geen kwartier weg of de buschauffeur komt naar me toe om te melden dat de bus vertrok. Say what? Een Filipino bus die vroeger vertrekt dan de oorspronkelijke tijd? No way! Of ik mijn husband even kon bellen. Tja, die telefoon had ik meegegeven voor het opladen van de simkaart. En bovendien wist ik dat nieuwe Filipino nummer niet uit mijn hoofd. Toch maar even gaan zoeken om te kijken waar hij uithing, al leek dat een nogal onmogelijke opgave gezien de drukke straat met tientallen winkeltjes. Toeval wilde dat de eerste winkel waar ik binnen stapte, Johannes Jasper Kramer stond! Zo'n lange blanke man valt ook niet over het hoofd te zien, natuurlijk. Het opladen leek te zijn gelukt en we liepen snel de winkel uit om de reeds gevuld bus in te stappen en te vertrekken richting Baguio.

Na 3 uur kwamen we daar aan, om vervolgens een taxi te pakken naar het busstation waar de bussen naar Banaue zouden gaan. Dit was tenslotte onze eindbestemming van die dag, waar we al een hotel hadden geboekt voor de eerste avond. We komen aan: blijkt er alleen een nachtbus naar Banaue te gaan! Oeps.. Daar sta je dan, om kwart voor één 's middags. Er ging wel om 13.00 uur een bus naar Sagada, een hogergelegen dorpje boven Banaue en we besloten die te nemen, omdat daar ook het eea te zien was wat we eigenlijk als dagtripje vanuit Banaue wilden doen.

De reis zou 6 uur duren en inderdaad, om 19.00 uur reden we Sagada binnen. En daar gingen weer, met al onze bagage opzoek naar een slaapplek. Hadden we een keer iets vooraf geboekt, hadden we er nog niets aan! De eerste twee hotelletjes waren vreselijk, net gevangenissen. Toch maar even verder op zoek, ookal waren we best moe en hadden we eigenlijk geen zin om nog langer rond te banjeren met onze tassen. Aangekomen bij een schattig houten huisje hoorden we helaas dat ze vol zaten, maar een meisje genaamd Michelle nam ons mee, want ze verhuurde zelf ook kamers. Fingers crossed, en ja, gelukkig was de kamer prima en daarbij het goedkoopst tot nu toe: na wat afdingen slechts 600 peso wat staat voor ongeveer 10 euro met z'n tweeën. Helemaal top! We aten snel wat bij het naastgelegen restaurantje en doken vroeg ons bedje in.

De volgende dag wilden we naar de main attractie hier in Sagada, namelijk de Hanging Coffins. Een oud gebruik van de voorvaderen in dit dorpje, waarbij je als overledene met je kist aan de berg werd gehangen. Ja, echt. Aanvankelijk werden ze in foetus houding gelegd, maar tegenwoordig (ja, het gebeurt nog steeds) worden de doodskisten opgehangen, om vervolgens de overledene in een doek omhoog te dragen, verder onhoog te takelen en in de kist aan de rots te plaatsen. Een naargeestig maar intrigerend beeld. Onze gids van die dag Greg, gaf toch aan zelf liever niet aan de rots te willen hangen wanneer de tijd daar was.

Het bezoek aan deze attractie in de Echo Valley kostte minder tijd dan we dachten en dit deed ons besluiten om zelf nog een stuk te gaan hiken richting twee dichtbij geleden watervallen. Na drie uur wandelen kwamen we bij het toeristen registratie punt en hoorden we dat we een gids moesten huren om daadwerkelijk naar de waterval te gaan, die ook nog een uur hiken bleek. Oef. En we moesten ook nog dat hele stuk terug lopen. Dat redden we niet meer voor het donker wordt. Op het moment dat we hadden besloten de waterval dan maar over te slaan, kwam er een auto aangereden met twee toeristen er in. Het bleken twee Spanjaarden die met ons de gids wel wilden delen (die een tientje kostte, wat hier best duur is) en daar gingen we. Onze beentjes wiebelden al een beetje, maar we hielden vol en liepen door prachtige rijstvelden en dorpjes, opweg naar de waterval. Eenmaal daar aangekomen aten we gulzig van de gebakken bananen die daar te koop waren, aangezien we helemaal geen tijd hadden genomen om te lunchen.

Na een stop van 20 minuten begon het langzaamaan te miezeren. Oh oh. We besloten terug te gaan lopen, want het was tenslotte nog een uur wandelen en grotendeels omhoog. Gaandeweg begon het steeds harder te regenen en uiteindelijk bereikten we doorweekt het startpunt.
Het was even afzien, maar toeval wilde dat de Spaanse mannen in hetzelfde hostel sliepen als wij! En we mochten opwarmen en relaxen tijdens de lift terug naar Sagada.
De regen verliet ons de hele avond niet en na wat gekletst te hebben in het restaurant met een stel New Yorkers besloten we weer lekker vroeg naar bed te gaan.

Wat een geluk hadden we nogmaals de volgende dag: de Spanjaarden reden naar Banaue en wij mochten mee! Hoera! Geen gedoe met tassen, lopen, zoeken: maar lekker de auto in. We hadden een gezellige rit van minder dan een uur en stopten af en toe op een uitzichtpunt om de geweldig mooie rijstvelden te aanschouwen. De regen was opgehouden en het was wellicht bewolkt, maar wij waren allang blij.

Eenmaal aangekomen in de Rice Homestay met (eindelijk weer eens) een gezellig kamer, hadden we zin in een trekking. We lieten ons informeren en kwamen er al snel achter dat we ook deze trip op eigen houtje konden doen. Gewapend met eten, drinken, raingear en een wandelstok namen we een tricycle naar het eerste uitzichtpunt om vanaf daar door de rijstvelden terug te lopen naar het centrum van Banaue. Dit zou ongeveer 3 uur duren hadden we ons laten vertellen.

Het begon goed, droog en we hadden een stevige pas naar beneden op de stenen trappen. Maar toen kwam de echte uitdaging. De miezer begon en onze paadjes werden smaller en smaller. De miezer veranderde in regen en onze schoenen werden natter en natter, er was modder overal en het werd spekglad op alle paadjes. We moesten elkaar helpen om te blijven staan en niet in het water te vallen en sommige paden waren zo dicht bij de afgrond, dat het een enorme uitdaging was om onze weg te vervolgen. We waren nog niet halverwege en spraken hardop naar elkaar uit wat we ons nu weer in ons hoofd hadden gehaald. Maar we moesten door, want terug was geen optie. Gelukkig werd het langzamerhand droog, de paden bleven een uitdaging (soms slechts voetbreedte) maar het uitzicht was geweldig en we voelden ons heuse explorers.

Eenmaal terug in het dorp konden we wel juichen: we made it! Wat een goed gevoel, want wat was het spannend! En dank aan de technologie van tegenwoordig, want onze Google maps had ons de juiste weg gewezen.

Bij terugkomst in het hostel zaten we aan het bier met een ander stel Nederlanders toen er een Franse toeriste door Filipinos' naar binnen werd gedragen. Ze was al aardig op leeftijd en we zagen verband om haar enkel. Au. Die zal uitgegleden zijn op diezelfde smalle paadjes in de regen en de modder. Het leek ons toch niet heel slim om op die leeftijd met die weersomstandigheden deze trekking te doen en wij waren even extra blij dat we heelhuids aan het bier zaten.

Na wat spelletjes met de Hollanders en een maaltijd maakten wij ons gereed voor de laatste busreis van onze trip in de Filipijnen. Een nachtbus naar Manila, die 9 tot 10 uur zou duren. We zagen er nogal tegenop, maar het viel ons alles mee! We hebben allebei redelijk geslapen en om half 4 's ochtends kwamen we aan in de vieze stad. Samen met nog 3 toeristen deelden we een taxi naar het vliegveld, want wij hadden in het Noorden besloten dat we onze reis wilden afsluiten op het eiland Bohol. We hadden extra tijd ingecalculeerd in geval van vertraging met de bus, maar dit bleek achteraf niet nodig. Wat resulteerde dat we ongeveer 5 (!!) uur in de Starbucks op het vliegveld hebben vertoefd. Joost schreef aan zijn verhaal en ik zat lekker op Pinterest voor ideeën voor de bruiloft. En ja, ook zat ik als bride to be lekker veel collecties trouwjurken te bekijken, haha!

Zo stapten we een paar uur later het vliegtuig in naar Bohol. Een eiland 200 km links van waar de aardbeving plaats vond deze week. Hebben wij overigens gelukkig niets van gemerkt. Een uurtje vliegen bracht ons op dit wonderschone eiland. Wauw! Overal groen, kleine dorpjes, asfalt wegen en wederom de meest vriendelijke mensen. Dit begon al goed!

Met onze 3G internetbundel hadden we hotel geboekt met zwembad, aan de rivier Loboc. Na een geweldig mooie rit van 45 minuten in de tricycle kwamen we aan en hadden zin in onze kamer. We kregen nummer 13 toegewezen, ach, wij zijn niet bijgelovig, kom maar op. De dame liep met ons mee en stak de sleutel in het slot. In plaats van dat ze de deur kon open maken, moest ze duwen en wrikken, waarbij de deur half uit zijn post schoot. Eenmaal open (van wat er van de deur over was) wierpen we een blik naar binnen en keken elkaar aan. Wat een stinkhok. We hadden ons zo verheugd op een fijne kamer en dit hotel stond goed aangeschreven, maar wij kregen letterlijk nog een slechtere kamer dan het trapgat onder de trap waar Harry zijn jeugd door heeft gebracht. Ok, tijd voor actie. Vriendelijk, doch dringend verzochten we het personeel te checken of er nog een andere kamer beschikbaar was, want dit was absoluut niet wat wij geboekt hadden. Er bleek een andere kamer vrij te zijn, een te schattig houten hutje boven het zwembad, met een eigen badkamer. En deze was nog goedkoper ook! We gaven aan dat we liever in deze kamer wilden slapen en dan eventueel voor twee nachten ipv de ene nacht die we hadden geboekt. Ze gingen al zowat akkoord, tot ineens twee Fransozen roet in ons eten kwamen gooien. Zij hadden blijkbaar met de eigenaar gebeld en die kamer was aan hen beloofd. Het personeel vroeg aan hen of ze wilden ruilen met ons nummertje 13, maar na 1 blik van de Française was het natuurlijk wel duidelijk: non. Wat een gedoe. Ik liet het er echter niet bij zitten, want ik was echt even klaar met de slechte en veel te dure kamers die we tot nu toe hadden gehad. Na heen en weer telefoneren met hun baas, gaven ze aan dat er toch nog een andere kamer beschikbaar was, met airco en eigen badkamer. Duurder dan wat wij hadden geboekt, maar we besloten deze kamer te nemen. No way dat we in 13 From hell gingen slapen. Uiteindelijk spraken we de eigenaar in persoon en wij mochten er verblijven voor dezelfde prijs als hol nummer 13. Wel konden we maar 1 nacht blijven want hij zat helemaal vol. Prima.

Snel boekten we een ander hotel voor de overige 4 nachten op Bohol en besloten de volgende dag een scooter te huren. Die dag zijn we naar de Chocolate Hills gegaan: 1700 heuvels die door de zee zijn gevormd in tijden waarin Bohol nog onderzee lag en in bepaalde tijden donkerbruin zijn, als chocolaatjes. Na deze (toch wel leuke) toeristen attractie reden we het avontuur tegemoet in de bergen. Hier op Bohol leken we wel celebrities en werden door iedereen begroet. Blanken zien ze in dit deel dus niet zo veel. We kwamen ook geen enkele andere toeristen tegen tijdens dit rondje langs de zee en door de bergen. Wat is het hier mooi! Bij een schooltje haalden we wat te eten en werkelijk íedereen staarde ons aan.
Er werden foto's van ons en selfies met ons gemaakt. En zo lief waren ze allemaal!

Eenmaal terug in Loboc namen we een taxi naar ons laatste hotel. Eindelijk een kamer die leuk ingericht is en met een goed matras. Score! We huurden daar alvast een scooter voor de overige dagen, want zonder scooter ben je hier nergens. We scooterden naar ons eerste restaurantje waar we de lekkerste spareribs ooit hebben gegeten. Moe en voldaan gingen we slapen en keken we uit naar de volgende dag.

Het moment was daar. Ik had de twintiger jaren verlaten! Ik werd wakker met ballonnen in de kamer waarna ik mee werd genomen voor een heerlijk ontbijtje met goede koffie in een leuk tentje in de stad. Daarna sprongen we op de scooter richting een strandje, waar werkelijk zowat niemand was. Hoe leuk om je verjaardag op die manier te vieren! We aten ijs, belden met de ouders en lunchten op het nabijgelegen strand Alona, wat zo toeristisch was dat we naderhand terug vluchtten naar het eerste strandje Dumaluan. Op kosten van di papa dronken we een Margharita aan het strand en aten we bij een tentje met luide muziek en gezellig TL licht, wat op tripadvisor hoog stond aangeschreven. Het toetje was mega bijzonder, want ik werd zowaar toegezongen door het Filipino personeel! Inclusief een kaarsje in mijn lava taartje en de tekst 'Happy Bday Marianne' in chocoladesaus geschreven. Wat een verrassing! Had die Joost goed geregeld. Ook had het personeel het liedje 'happy birthday' over de speakers aangezet (waar ze overigens niet naar luisterden toen ze zelf zongen wat resulteerde in een rare echo en een onsamenhangend geheel) dat nog 10 minuten nadat wij het toetje al op hadden, nog steeds door de speakers klonk. Hilarisch. Kortom: ik had een topdag als jonge dertiger!

De dagen erna hebben we weer evenveel gescooterd naar de leukste strandjes waar we hebben gezwommen met de locals en hun kids, hebben we veel gelachen (de Filipijnen lachen immers de hele tijd naar ons en wij lachen terug), foto's gemaakt, een heuse cockfight aanschouwd (gelukkig zonder mesjes) en lagen we af en aan op het strand of aan een zwembad. Ook vonden we het tijd voor een massage en zijn we zelfs een dag later nogmaals gegaan omdat het zo verschrikkelijk lekker was!

Inmiddels zijn we net geland op Manila waar we zometeen onze laatste nacht in de Filipijnen zullen beleven in een best wel luxe hotel. Yeah!

Trouwens, bij aankomst was de kamer versierd met rozenblaadjes en twee zwanen gevouwen uit handdoeken! Zo leuk! We hadden het hotel gemaild met de vraag om een pick up vanaf het vliegveld en toch wel even laten vallen dat we bij hen onze afsluiting van een pre-honeymoon gingen vieren. Gniffel. Wel fantastisch dat ze het opgepikt hebben, dat maak je toch niet gauw mee! Er stond zelfs een stuk chocolade taart klaar met in chocolade 'congratulations' geschreven. Daar hebben we natuurlijk direct van lopen smullen.

Morgenavond vliegen we rond 20.00 uur terug naar het koude Nederland. Voor nu genieten we hier nog even van het warme weer en nog warmere mensen en kijken we uit om jullie straks weer te zien! En we verheugen ons natuurlijk op het plannen van onze bruiloft. Wat een fijn vooruitzicht!

Heel veel liefs en tot snel!