We love you, Peru!

Hola chico's en chica's!

We zijn inmiddels alweer 2 weken in dit prachtige land in Zuid-Amerika en we hebben al zoveel dingen gezien en meegemaakt dat het even duurde voor we het op konden schrijven.

Ik mag het spits afbijten met het eerste deel van ons verhaal.

Ons avontuur begon al bij het online inchecken bij KLM de dag voor ons vertrek. Tot onze schrik zaten we niet naast elkaar in het vliegtuig! De enorme Airbus Boeing 777 zat al helemaal vol en Joost en ik waren zeker 15 meter van elkaar verwijderd. Dat werd een lange saaie vlucht. Al helemaal voorbereid op deze teleurstelling stapten we het vliegtuig in met de vraag aan de stewardessen of er iets te ruilen viel. Na de dames een paar keer heen en weer te hebben zien rennen, kwamen ze dan toch met het goede nieuws dat er twee mensen wilden ruilen. Yes! Zaten we toch 13 uur naast elkaar. Uiteindelijk hebben we naast elkaar films zitten kijken, maar het ging om het idee haha.

Onze buren waren Peruaanse dokter Ruben en ingenieur Carolina die ons al met allerlei tips over Peru konden en wilden voorzien. Daardoor raakten we al helemaal in de stemming!

Vier lange films en een dutje later kwamen we aan op het vliegveld van Lima. Spannend! Met telefoonnummers en e-mail adressen op zak namen we afscheid van Ruben en Carolina en groetten we voor de allereerste keer het land Peru.

Het is altijd weer even aftasten hoe een land in elkaar steekt. Hoeveel moet een taxi naar het centrum kosten? Wat kost een flesje water? Hoeveel euro is 10
Soles? We spreken geen Spaans (en met Italiaans kom je opzich een eind maar altijd net niet ver genoeg is helaas gebleken), dus communiceren is al een uitdaging. Nu is dit in Azië natuurlijk al helemaal zo, (want wie spreekt er nu Khmer of Thais?) maar er zijn altijd wel mensen die Engels spreken. Toch is het antwoord op onze vraag 'Habla Ingles?' negen van de tien keer 'No'. Oeps. Handen en voetenwerk dan maar.

Een gedeelde taxi rit met twee medereizigers later checkten we in bij ons hostel. Een fijn plekje net tussen de gemoedelijke en toerist-vriendelijke wijken Miraflores en Barranco. Het is al donker als we aankomen (In Peru is het al bijna winter en om 18.00 uur is de zon onder) dus een eerste indruk van Lima krijgen we nog niet behalve de drukkende geur van uitlaatgassen. We zijn echt niet meer in Europa!
Als een stelletje ouwe lullen lagen we om 21.00 uur op bed.

De volgende dag hebben we te voet Lima verkend. Even acclimatiseren. Ik merkte dat ik moeite had om te wennen. Eten ze hier rijst en patat samen? Wat is nou een typisch Peruaans gerecht? Lima had toch een geweldige cuisine? Nou, daar heb ik de eerste dagen niks van gemerkt. Dit samen met het moeten en willen beslissen of we Noordelijk of Zuidelijk zouden reizen ten opzichte van Lima maakte dat ik mij nog onwennig in Peru voortbewoog.

De beslissing voor onze volgende bestemming viel op het Zuiden en de volgende dag reisden we dan ook met de bus naar Pisco. Een klein plaatsje waar de oorsprong van het drankje Pisco ligt, een likeur dat men ook wel mixt met een sprankelende limoensap. Een drankje dat we een dag later voor het eerst zouden proberen.

Na letterlijk en figuurlijk in het centrum te zijn afgezet door de taxichauffeur die ons naar het centrum bracht (hij wilde 18 soles hebben voor een ritje wat later 6 soles bleek te hebben moeten kosten.. Zucht..) werden we meteen aangesproken door een tour operator. Het bleek dat wij zijn bedrijf al hadden opgemerkt in onze reisbijbel (de Lonely Planet) en dus gingen we met hem in gesprek over een tripje naar het eiland Islas Ballastas en Paracas, onderdeel van het nationale park in die regio waar je één van de vele ecosystemen van Peru kunt bewonderen. Ookal voelde het wat toeristisch aan (wij gaan nou eenmaal liever links waar alle anderen rechts gaan) hebben we toch bij hem geboekt. Die avond hebben we onder het genot van een voetbalwedstrijd tussen Peru en Colombia een niet al te lekkere maaltijd genuttigd om daarna als oude mensen weer om 21.00 uur in bed te liggen: jetlagged much?

De volgende dag werden we al vroeg gewekt door onze wekker om vervolgens om 7.00 uur met een auto naar de haven gebracht te worden waar we op een grote, uitgerekte look-a-like speedboat werden geladen met nog 30 andere touristen. Een stoffig Frans stel van onze leeftijd dat naast ons in de auto zat gingen in een jaar de wereld rond. Banen opgezegd en gaan. Bijzonder! Vanaf de boot hadden we mooi zicht op het eiland en zagen we pinguïns, zeeleeuwen en Jan van Gent vogels die van grote hoogte als een speer naar beneden doken om visjes uit het water te graaien. Ook bijzonder waren de vele prachtige pelikanen die in groepen overvlogen of op de rotsen zaten te chillen. Te gek! Ook zagen we tekens in de zandduin op het eiland, wat een restant is van de zogeheten Nazca lijnen. Dit zijn lijnen in de aarde in de vorm van dieren of objecten die je vanuit een afstandje (of vanuit de lucht) kunt zien. Degene die wij zagen was in de vorm van een kandelaar. Men weet nog steeds niet wie deze lijnen heeft ontworpen en waarom, maar men vermoedt dat ze werden gebruikt als waterreservoirs.

Na de boottocht spotte Joost een leuk kraampje aan de oever van de haven waar ze een Peruaanse delicatesse verkochten: yes! Gekookte zoete aardappel met ei en een pittige saus. Heerlijk! Een punt erbij voor de Peruaanse cuisine.

Na de snack werden we met een minivan naar Paracas gebracht, een natuurreservaat omringd door zee en rotsen, waarvan helaas een prachtig woeste rotspartij door de aardbeving van 2007 is aangetast. Op voor en na foto's is te zien hoe een groot deel van 'de Cathedral' is ingestort en weggevaagd. Zo zonde! Desondanks is het hier prachtig. We hebben zelfs dolfijnen zien surfen op de perfecte golven van Peru! Onze dag kon niet meer stuk, zeker omdat ook de zon scheen en die hadden we nog helemaal niet gezien sinds ons verblijf hier. De middag sloten we in stijl af met het heerlijk traditionele visgerecht Cheviche. De Peruaanse keuken scoort steeds meer punten!

De tour was een halve dag en we vonden het tijd om het treurige Pisco te verruilen voor een oase tussen immense zandduinen: Huacachina. Een locale bus bracht ons binnen 4 uur naar dit bijzondere dorpje omringd door zandduinen in perfecte ongerepte staat: maar niet allemaal.. Een populaire activiteit is hier namelijk sandboarden. Op een houten plank de zandduinen afglijden met soms wel een snelheid van 70km/u! Dit zagen wij wel zitten en hebben dit de volgende dag gedaan. Echt, wat was dat te gek! De activiteit startte in een enorm monster van een wagen met ongeveer 10 stoelen. Deze wagens noemen ze Buggies en hierin crossten we met onze driver Carlos door de duinen. Recht, schuin, op en neer, soms leek het wel alsof we vlogen. Zo cool! Carlos liet ons de beste plekjes zien waar we een geweldig uitzicht hadden over de duinen. Fenomenaal, echt adembenemend mooi. Nadat dit uitzicht op ons netvlies stond geschreven, was het tijd om zelf van een zandduin af te sjezen. Op ons buik zoefden we naar beneden, wat een kick! De duinen werden steeds hoger en bij de vierde afdaling heb ik toch wel een beetje moeten remmen door m'n voeten in het zand te steken. Gelukkig niet m'n hoofd. De middag eindigde met een mooi zicht op Huacachina bij zonsondergang. Iedereen kwam terug met een glimlach op z'n gezicht.
Met een stel van de trip zijn we een hapje gaan eten in de gezellige Bananas bar tegenover ons hostel waar we met andere toeristen heerlijk Qusqueña biertjes hebben genuttigd. De Peruanen in ons hostel hadden ook een feestje; tot zonsopgang stond hun muziek keihard en dreunde het door alle muren van het hostel heen. Gelukkig waren wij om 22.00 uur al zo moe dat we snel in slaap waren gevallen.

De volgende dag hebben we lekker aan het zwembad geluierd en geluncht met enorme chocolade pannenkoeken waar Huacachina om bekend staat om vervolgens na zonsondergang de bus te pakken naar Cusco! Hier keken we heel erg naar uit, want over Cusco hoorden we zulke leuke verhalen en het is de stad dichtbij Machu Picchu, wat één van de redenen is dat we naar Peru zijn afgereisd.

Hoe zeer we uitkeken naar Cusco, des te meer keken we op tegen de busreis er naar toe: zestien uur maar liefst! En de berg omhoog, want Cusco ligt op ongeveer 3000m hoogte. De bus zelf was heel erg comfortabel. Het is net alsof je vliegt: een schermpje in de stoel voor je en ruime keuze uit films en series om te bekijken, grote leren stoelen met kussen en deken en een stewardess die je drinken, snacks, avondeten en ontbijt brengt. Relaxed! Minder relaxed was dat we helemaal achteraan en boven in de bus zaten en helaas werden de vele haarspeldbochten m'n lieve Joost even teveel. Nooit gaan we meer achterin zitten, dat is zeker!

De helse rit eindigde de volgende dag om 11 uur in de ochtend en werd beloond met een spectaculair uitzicht op Cusco stad. We zijn er! Ons hostel hadden we gelukkig al geboekt en we konden direct heerlijk warm douchen.

We zijn eerder naar Cusco gereisd dan gepland. De reden hiervoor is dat er op woensdag 24 juni Cusco's belangrijkste festival wordt gehouden: Inti Raymi. Inti betekent 'zon' in Quechua, de oude Inka taal. Raymi bekent festival en dit is dan ook het beroemde Inka festival van Cusco waarbij de zon wordt geëerd en er toestemming gevraagd wordt door de Inka (Quechua voor 'koning') om dit feest te vieren en de zon te vragen wat er komend jaar voor hun stad in het verschiet ligt. Wij wilden dit natuurlijk maar al te graag meemaken!

Onze eerste indruk van Cusco is top, wat een gezellige stad. Allemaal leuke restaurantjes en marktjes omringd door prachtige gebouwen. Je kunt hier makkelijk een week vertoeven. Wij willen echter ook naar Machu Picchu, dus hebben we de tweede dag in Cusco een tour geboekt: de Salkantay trekking. Vijf dagen lopen met als eindbestemming de oude Inka stad.

Het was rond sluitingstijd dat we onze trekking hadden geboekt en de medewerkers van Salkantay Trekking begonnen zich om te kleden. Hoeden met regenboog lintjes en poncho's werden de kast uit getrokken en wij kregen een Salkantay-Trekking t-shirt in ons handen gedrukt. Of we mee wilden lopen in de parade! Euh.. JA! Wij moesten echter nog even wat eten, maar daarna zouden we zoeken naar een bordje met 102 erop en konden we aansluiten. Na het eten stonden we op de afgesproken plek. Heel de stad was in feeststemming, iedereen droeg kleurrijke kleding, mensen dronken, aten en dansten op muziek. De parade liep voor onze neus voorbij maar we zagen geen nummer 102. En toen: ja hoor! Daar kwamen ze! We werden met open armen ontvangen en liepen de hele parade mee. We dansten, strooiden snoep en cadeautjes naar kinderen en zwaaiden terug naar de mensen. Wat een ervaring! Bezweet maar voldaan liepen we terug naar het hostel met een vette glimlach op ons gezicht.

Om half 8 's ochtends stonden we bij de zonnentempel 'Coricancha' waar de ceremonie van Inti Raymi begon. Wel 400 dansers en acteurs van alle regio's kwamen bij elkaar om muziek te maken en te dansen in de meest kleurrijke traditionele kostuums die je ooit hebt gezien. Perfect in opstelling op het enorme grasveld voor de tempel kondigden ze de aankomst van de Inka aan. Blazers op schelpen, andere mannen op trommels en fluiten. Rituelen werden uitgevoerd zoals het strooien van het belangrijke drankje Chincha en het uitkiezen van een lama die ze later als offer zouden slachten. Na het eerste deel van de 3-delige ceremonie liepen we met de mensenmassa mee naar het hoofdplein 'Plaza des Armas' waar het tweede deel zou plaatsvinden. Echter was het zo druk en warm dat we na 5 uur op ons benen te hebben gestaan besloten dat we genoeg hadden meegemaakt van dit bijzondere festival en spendeerden we de rest van de middag buiten de drukte.

De dag na Inti Raymi hebben we rustig aangedaan ter voorbereiding van de trekking. 's Ochtends een bezoekje aan Moras&Moray (Inka ruïnes) en de zoutvlaktes in Salinas en 's middags lekker koffie drinken bij Cuscoffee. En niet te vergeten Coca tea: thee getrokken uit bladeren van de coca plant waar, ja inderdaad, ook cocaïne van wordt gemaakt. Dit blad helpt echter tegen hoogteziekte, wat heel erg fijn is gezien wij deze hoogtes natuurlijk helemaal niet gewend zijn. Of je er high van wordt? Nee, haha, maar ik ben wel high van alles wat we hier meemaken want oh wat is het hier mooi. Ik geef gauw het stokje over aan Joost, want ik heb alweer veel te lang geschreven. Hasta luego amigo's!

5-daagse Salkantaytrekking met als toetje Machu Picchu!!!!

Na een hele korte nacht stond onze vriend Gimmy stipt om 05.00 op de stoep.
Onze Salkantaygroep bestond uit 9 mensen. 1 Noorse, 1 Japanse Amerikaan (of andersom), 5 Amerikaanse vrouwen, onze Peruaanse vrind en wij.
De eerste dag bestond uit een klim van 6 uur. Lekker de kuitjes warmdraaien dus.
Ons tentenkamp, omheind door hoge besneeuwde bergtoppen bereikten we rond lunchtijd. Na de lunch liepen we heuvelopwaarts de gletsjer op naar een meer op 4.270M hoogte. Enorm zwaar maar wat een prachtige natuur, af en toe hoorden we een enorm kabaal en brak er hoog in de top een stuk ijs af en denderde naar beneden. Gaandeweg begon de klim en de ijle lucht zijn tol te eisen met een kloppend hoofd als gevolg. Rustig doorstappend bereikten we het hooggelegen meer. Bijzonder mooi al de verschillende kleuren in het water en in de gletsjer. Memorabele woorden van Mar: 'Dit is de mooiste plek waar ik ooit heb geplast'.
De zon zakte achter de witte toppen en de temperatuur daalde snel dus ook tijd voor onze afdaling naar het tentenkamp.
Tijdens het avondeten kreeg Mar toch extreem veel last van haar hoofd dus gingen we vroeg naar bed.
05.30 werden we gewekt met Cocathee. Jazeker! Dezelfde plant waarvan Cocaïne wordt gemaakt is hier zeer geliefd in de thee. Het schijnt goed te helpen tegen hoogteziekte en het geeft je energie. Peru is trouwens de grootste cocaïne producent na Colombia. Mar voelde zich na een goede maar koude nacht stukken beter en dat was maar goed ook want de zwaarste dag lag voor de boeg. We klommen van 3.850M naar de top van de Salkantaypas ter hoogte van 4.650M(!). Super trots maar met een kloppend hoofd gingen we rap aan de andere kant van de berg weer naar beneden naar het volgende tentenkamp (2850M). Totaal hebben wij die dag ruim 9 uur gelopen. Douchen (helaas super koud) en snel naar bed. Helaas werd ik die nacht super ziek wakker en moest ik op het zelfde moment ontzettend overgeven en aan de diarree. Tja soms ziet het mee, soms zit het tegen.
De derde dag heb ik besloten om niet mee te lopen met de groep maar om met de auto naar de volgende plek te gaan. Gelukkig was dit een rustige wandeldag en heb ik volgens die lieve Mar, niet al te veel gemist.
Na de lunch, die er volledig in bleef :-) gingen we naar de hot spring. Even heerlijk onze spieren ontspannen en tot rust komen. Heerlijk!
Dag 4: Tijd voor actie! Ik voelde me weer kip lekker en wilde mijn maag even goed op de proef stellen.
Ziplinen stond op het programma. Zoevend van de ene berg naar de andere op een paar honderd meter hoogte over bomen en rivieren over de langste kabelbanen van heel Zuid-Amerika. M'n maag trok dit bijzonder goed (terwijl ik echt een schijterd ben met dit soort dingen. Aparte woordspeling met afgelopen dagen nog vers in het geheugen) enfin, Mar en ik zochten de variatie op in het ziplinen en gingen headfirst als ware Superman and Woman hand in hand vliegend over de vallei. We trotseerde een lange loopbrug met aanmaakhout als plankjes en nog was de adrenaline niet op. De echte die-hards gaan in een Spiderman-houding de zipline af. Dit houdt in dat je op je kop naar beneden raast, dit kon in duo's dus Mar en ik gingen samen als Spiderman bungelend en schreeuwend naar beneden.
De dag bestond verder nog uit drie uur lopen en het kijken van de wedstrijd Peru-Chili (1-2).
Dag 5: Machu Picchu!!!!!!!!!!!
Om 03.45 ging de wekker, je moet er wat voor over hebben om MP mét zonsopgang zónder toeristen mee te maken en dat proberen ast te leggen. Maar het resultaat mag er zijn. Super bijzonder om dit wereldwonder te mogen aanschouwen in de eerste warme stralen van de dag.
Met alle kilometers in de benen van afgelopen vier dagen waagden wij ons aan de super uitdagende klim van de Machu Picchu Montaña (3.061M) steile en onregelmatige treden (lees stenen en rotsen) leiden ons na twee uur naar de top. Top uitzicht! Kan niet anders zeggen. Al met al een super ervaring. Fantastisch wat we in deze twee weken allemaal al meegemaakt, gezien en gedaan hebben. Four more weeks! Four more weeks!

Hasta luego!