Ik zie, ik zie wat jij niet ziet.... 't is een par

Hola amigos!

Tegen het einde van de interessante busrit reden we de stad van de lichtjes in. Wat een mooi gezicht! La Paz is met zijn 4000 meter de hoogst liggende hoofdstad ter wereld. El Papa was hier vorige week op bezoek en overal langs de weg stonden nog borden met welkomst teksten voor de beste man. Het was inmiddels al 23.00 uur en we haalden meteen een taxi aan en wilden instappen. Wilde de chauffeur 20 Bolivianos hebben voor een ritje van 5 minuten. We zaten nog helemaal in de Peruaanse Sol maar na even snel te hebben gerekend bleek dit 3 euro te zijn. Dit is natuurlijk niet veel, maar in Peru betaalden we vaak tussen de 4 en 5 sol voor een taxi rit van ongeveer 10 minuten: deze chauffeur in La Paz vroeg in feite het dubbele voor de helft van de afstand. We probeerden het nog bij andere taxi's maar niemand wilde onder de 20 komen. Met veel tegenzin namen we dan toch maar de taxi, want zin om ' s'nachts met al ons hebben en houwen in een onbekende stad opzoek te moeten naar ons hostel hadden we niet. Oh wat waren we blij dat we op voorhand een hostel hadden geboekt. We verlangden naar een douche en een bed. Aangekomen bij het hostel drukten we op de deur bel. Geen gehoor. Nog een keer dan. Weer niks. Kloppen op de deur dan, wat een hels kabaal maakte aangezien de deur van aluminium gemaakt was. Nog steeds geen gehoor. We begonnen ons geduld een beetje te verliezen en de taxi chauffeur ook, die z'n motor nog had lopen. Weer belden we aan en ramden we op de deur maar er deed niemand open. We stonden in de vrieskou en het fijne idee van een warme douche en knus bed gleed steeds verder van ons af. We hadden de hoop opgeheven en stapten al terug in de taxi om op zoek te gaan naar een andere verblijfplaats tot Joost licht zag branden. Er was dus wel iemand in het hostel! Toen heb ik m'n stoute schoenen aangetrokken door een leeg Coca Cola blikje tegen het raam aan te gooien. Een wanhopige actie die efficiënt bleek! Een man schoof het gordijn opzij en gebaarde ons te wachten. Een paar minuten later werden we eindelijk verlost van de kou en konden we naar binnen: warm douchen en knus slapen.

De volgende ochtend werden we gewekt door markt geluiden. De straat had zich al vroeg gevuld met kraampjes in alle soorten en maten. Omdat dit hostel ons niet zo goed was bevallen, boekten we via booking.com een wat luxere verblijfplaats om onszelf te trakteren. Na met pijn en moeite daar aangekomen te zijn (de taxi chauffeur had ingestemd met 15 Bol en wilde na afloop ineens toch 20 hebben voor een extra 10 meter rijden omdat hij het adres niet kon vinden) bleek het heerlijke hotel met het prachtige uitzicht vol. Maar we hadden een reservering? - protesteerden we. Helaas, overboeking. De jongen wist een alternatief, iets duurder weliswaar, maar dit hebben we toch maar geboekt om onszelf mee in de watten te leggen. En oh wat was het een fijn hotel! We kregen een driepersoons kamer inclusief zithoek en een heerlijke badkamer. Ik kon zelfs m'n haar föhnen! Ook hadden ze een gezamenlijke open keuken die we diezelfde avond hebben gebruikt voor het bereiden van een eenvoudige maar lekkere pasta gemaakt van producten uit de locale supermarkt onder het genot van een fles wijn. Life's good!
De volgende ochtend schoven we aan bij het ontbijt buffet. Eindelijk eens geen witbrood met jam! Vers fruit, cereals (Chocopops, waar ik wel 4 porties van heb opgeschept), eieren, avocado, yoghurt.. Alles was er. En wij gingen ons er aan te buiten!

Een van de leukere dingen van reizen is het ontmoeten van andere reizigers. Op Isla del Sol hebben we de hike naar de zonsondergang gedeeld met een in Duitsland wonende Argentijn die met een kleine omweg zijn familie ging bezoeken. Stonden we in een winkeltje in La Paz en wie komen we tegen? Het is toch een kleine wereld. Omdat hij ook nog tijd had voordat hij de bus naar zijn volgende bestemming zou nemen, besloten we met z'n drieën de Teleferico in te gaan. Dit is een kabelbaan die je naar het hoogste punt van La Paz brengt en de stads' grootste trots. Het gaf een prachtig zicht over alle daken en de bergen er omheen.

Ook wij hadden een bus te halen, namelijk richting Uyuni. Dit ligt ten zuiden van La Paz en het zou een rit van 11 uur worden. De bus vertrok om 20.00 uur en na een hobbelige rit op onverharde wegen en weinig slaap kwamen we om 6.00 uur 's ochtends aan in de vrieskou in het donkere spookstadje. Bibberend haalden we onze tassen uit de bus en werden we al gauw aangesproken door een tour operator die tours naar de zoutvlaktes organiseerde. Dit was de reden dat we naar Uyuni waren afgereisd om dit natuurschoon te aanschouwen. Omdat de man een gratis ritje in zijn verwarmde auto naar zijn kantoortje aanbood en omdat wij buiten stonden te klappertanden en geen idee wisten waar we waren gingen we samen met nog 2 andere reizigers met hem mee. We hoorden zijn verhaal aan en besloten toch nog even verder te shoppen. Na het aanhoren van 2 andere touroperators gingen we in zee met de laatste. Een tour van 3 dagen en 2 nachten waarbij we de eerste nacht zouden doorbrengen in een hotel gemaakt van zout. De tour zou dezelfde dag starten en we stonden na het halen van een ontbijtje dan ook stipt om 10.30 uur klaar voor vertrek. Punctualiteit is ook voor deze Bolivianen niet hun sterkste punt en nadat ons beloofd was dat we met niet meer dan 6 personen in de jeep zouden zitten, stapten we ook nog eens met z'n zevenen in. Shit. Dat was hutje mutje! Gelukkig hadden we een hele leuke groep bestaande uit 2 Peruanen, 2 Ieren en een Engelse meid, dus dat zat wel snor. De zoutvlaktes bezochten we meteen die ochtend en dat was fenomenaal. Het zout glinsterde in de zon en met zijn talloze kringen op het oppervlakte was het een magisch beeld. Na wat leuke foto's te hebben gemaakt met optische illusie vervolgende we onze weg over de uitgestrekte vlakte tot we een mooie plek hadden gevonden voor zonsondergang. De wolken kleuren vuurrood en oranje en het leek alsof de hemel in brand stond. Ook deze zonsondergang komt in de top 5 van meest bijzondere sunsets in dit betoverende landschap. We vulden onze magen die avond met heerlijk malse kip en rode wijn trokken ons content terug in ons nonnenkamertje gemaakt van zout.

De volgende dag bezochten we grotten, een eiland met enorm veel cactussen en zagen we het landschap continue drastisch veranderen. Ons was vooraf gewaarschuwd dat de tweede nacht het koudst zou worden, dus hadden we ingestemd met het huren van een slaapzak. Aangekomen op onze tweede slaapplek bleek niets gelogen; wat een kou! Er was een kachel in de gang waar we ook zouden eten. De Ieren grepen hun kans en sprokkelden met onze hulp hout. Na tijdje brandde de haard en duurde het niet lang of alle andere toeristen hadden zich om 'ons' vuist verzameld. Vier flessen wijn erbij en je heb een feestje! De Bolivianen grepen echter ook hun kans want ze wilden geld voor het gebruik van de kachel. Wat een onzin, maar goed, omdat iedereen zo blij was met de warmte betaalden we een klein bedrag p.p. om de Bolivianen uit onze haren te krijgen. Die nacht hebben we niet geslapen, zo koud was het. Enkel glas, te weinig dekens en met bijna alle kleren die we mee hadden gebracht lagen we klappertandend als Michelin-mannetjes in onze lakenzakjes. Wat een helse nacht!

De volgende ochtend waren we ontzettend brak en stapten de ijskoude jeep in. De verwarming deed het niet, dus iedereen kroop dicht tegen elkaar aan terwijl we onszelf bedolven onder slaapzakken.
Op de terugweg kwamen we langs talloze meren tussen bergen en vulkanen. Het hoogtepunt van deze middag was de aanwezigheid van flamingo's! Nooit eerder hadden we deze bosjes prachtig roze veren op stelten in het wild gezien. Schitterend! De contrasterende kleuren van de magische omgeving maakte het niet moeilijk om deze unieke vogelsoort op camera vast te leggen. De terug rit naar Uyuni van 3 uur spendeerden we met muziek in onze oren naar buiten turend, inmiddels weer opgewarmd door de Boliviaanse zon. Zoals een aantal andere reizigers hun trip naar Uyuni al hadden verwoord: "Eens maar nooit weer!". Amen.

Aangekomen in Uyuni hapten we snel een stuk pizza om vervolgens de bus in te stappen. We sliepen als baby's na de terror nacht in Uyuni, dus voor we het wisten waren we weer terug in de stad van de lichtjes; La Paz.

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet... Tis een Parasiet!

Na de kou van Uyuni was het nodig om het bloed weer even snel door de aderen te laten stromen.

Bij La Paz ligt de gevaarlijkste weg ter wereld. Een kronkelende onverharde weg met aan één kant een gruwelijk diepe afgrond. Geen berm, geen vangrail, alleen een immense diepte. (Zie TopGear aflevering hierover)
Voor de echte thrill-seekers is dit de plek om op een mountainbike naar beneden te sjezen. Nu hebben we vorig jaar moeite gehad om onze wielen op de weg te houden in Chang-Mai maar desalniettemin schreven we ons in voor de volgende dag.
Was het een teken dat we geen wekker hadden gezet en daardoor bijna te laat waren voor vertrek? Probeerde iets ons tegen te houden om dit te doen?
Het busje nam ons mee omhoog naar het startpunt op 4700 meter. Onze gids Gustavo legde alles rustig uit, we kregen ons materiaal. Voordat we vertrokken haalde hij een flesje uit zijn zak en vertelde ons dat we allemaal een offer moesten brengen. In het flesje zat 96% alcohol. Hij goot eerst wat op de grond, voor Pachamama (moederaarde) dat ze ons behield tijdens de rit, daarna goot hij een beetje over zijn fiets, dat die maar heel bleef. Ten slotte zette hij het flesje aan z'n mond en nam een slok, dat wij zelf maar behouden bleven. Ik dacht: lekker dan, een alcoholist als gids op de dodelijkste weg ter wereld. Enfin daarna ging het flesje de groep rond en moesten we allemaal zijn voorbeeld volgen.
Met vertrokken bekkies van de alcohol stapten we op de mountainbikes voor een proefafdaling. Een geasfalteerd stuk om te wennen aan het materiaal en aan de snelheid. Dit was meteen al fantastisch. De snelheid steeg en de spanning daalde. De fietsen en helmen waren echt van topkwaliteit dus dat gaf een fijn gevoel.
Na een uurtje was het tijd voor het echte werk. We stapten weer in de bus met alle bikes op het dak en reden naar de befaamde Deathroad.
Mist daalde over de bergtoppen naar beneden, aasgieren vlogen rond, waarom zou dat toch zijn?
Na de laatste instructies stapten we op de fietsen en begonnen aan de afdaling. De gids was erg goed en voorzichtig en er reed altijd één gids voorop en één achterop met het busje daarachter. Dit was wel andere koek dan de geasfalteerde weg. Losliggende stenen en kiezels met altijd die afgrond naast je zorgt ervoor dat je super geconcentreerd blijft.
Onderweg valt je pas op hoeveel kruizen er langs de weg staan, de gids maakte vaak een stop om de groep weer bij elkaar te krijgen (en om te zien of we er alle 14 nog waren, (eigenlijk 15, want een vrouw was zwanger, zou het niet fijn vinden als m'n zusje die afdaling nu zou doen) en vertelde ons over tragische ongelukken op de plekken waar we stonden.
De weg deed zijn naam eer aan omdat er jaarlijks 300 mensen daar hun einde vonden.
Hoe huiveringwekkend ook, de route zelf was ook prachtig. We reden door riviertjes en onder watervallen door en na iedere bocht veranderde het uitzicht, maar eyes on the road!
Uiteindelijk hield iedereen z'n wielen op de weg en hebben we genoten van een waanzinnige rit van 65 km lang eindigend op 1100 mtr.
De volgende dag gingen we op weg naar ons volgende avontuur: de Jungle. Maar aangekomen op het vliegveld kregen we te horen dat het vliegtuig stuk was en dat de volgende pas over twee dagen ging. Helaas geen jungle voor ons. Gelukkig alles netjes terug gekregen en ons schema aangepast.
We stapten de volgende dag in de bus van La Paz naar Cusco (ruim 16 uur!!!) En ik voelde mij steeds zwakker en zwakker worden. Op een gegeven moment moest ik ook om het uur gebruik maken van het toilet op de bus wat echt geen pretje was!
De bus kreeg zelfs nog een lekke band midden in de nacht waardoor het allemaal nog langer duurde.
Gebroken kwamen we aan in Cusco. We werden heel goed ontvangen in een hostel maar ik voelde mij alleen maar slechter en slechter.
Gelukkig hadden wij goed contact met dokter Kramer in Leiden en die raadde na het horen van mijn 39,8 graden koorts in combinatie met alle andere symptomen meteen aan de dokter bellen. De dokter was snel ter plaatse, deed haar metingen en ik werd verzocht om meteen mee te gaan naar de kliniek. Nota bene werden we met de ambulance naar de kliniek gebracht, daar kregen we een kamer met een ziekenhuisbed en een bezoekersbed, dus het was snel duidelijk dat we zouden overnachten.
Ik was aardig uitgedroogd dus ik ging direct aan het infuus. Bloed- en plastest wezen uit dat ik een Parasiet had. Dat was een flinke tegenvaller, wat ook tegenviel is dat ik nog een nacht moest blijven. Gelukkig gaat het met de dag beter en hebben we onze laatste dag in Cusco gehad. Morgen vliegen we naar Lima en overmorgen vliegen we naar Amsterdam. Het was een bijzondere trip met prachtige hoogtepunten maar ik kijk er ook wel weer naar uit om naar huis te gaan. Kijken of alles nog overeind staat.

Terwijl we dit bericht plaatsen drinken we onze laatste cappuccino in Cusco op het vliegveld. Over een uur vliegen we naar Lima om neer te strijken in een heerlijk luxe hotel als afsluiter van een geweldige 6 weken. Gelukkig hebben we het nog mooi af kunnen sluiten ondanks die rot parasiet.

Dank allemaal voor het meereizen met ons avontuur en dank voor jullie leuke en lieve reacties op onze verhalen.

Tot het volgende avontuur!

Hasta la próxima!

Joost en Mar