Peruvian Flat

Na het wereldwonder Machu Picchu zijn we verder zuidelijk vertrokken richting Arequipa ook wel 'De witte stad'. Een charismatische koloniale stad opgebouwd uit wit vulkaansteen. Doormiddel van een FreeWalkingTour leerden we de stad goed kennen met alle leuke plekjes.
Zo eindigden we in een plaatselijk restaurantje waar de wedstrijd Peru - Paraguay werd uitgezonden. Tot onze verbazing maakten 'we' Paraguay met 2-0 in en werden 'we' 3e in de Copa America (het EK van Latijns Amerika). Helaas geen toeterende auto's door de straten en geen groot feest.
De volgende dag hebben we een prachtig oud klooster bezocht, met allemaal verschillende mediterraanse kleuren en fotogenieke doorkijkjes.

Een andere grote bezienswaardigheid rond Arequipa is de Colca Canyon, met zo'n 3800 mtr diep de tweede diepste canyon ter wereld (2x zo diep als de Grand Canyon in de VS). Met de Salkantaytrekking nog in onze benen begonnen we aan een drie daagse trekking door dit ruige landschap. De eerste dag was een flinke afdaling waarin we de stijf geworden spieren moesten los lopen.
De tweede dag was volgens onze gids gemakkelijker, hij betitelde het 'Peruvian flat'. Al lopende moest ik erg lachen om deze term, want Hollands plat verschilt behoorlijk van het Peruvian Flat. Na een aaneenvolging van op en afdalingen werden we beloond met een hostel met zwembad in de zogeheten Oase onderaan de Canyon.
De laatste dag stonden we voor het krieken van de dag op (04.30u!!) om voor zonsopgang aan de laatste klim te beginnen. Slaap uit de ogen wrijvend, gewapend met koplamp en warme kleren klommen we langzaam omhoog in het pikke donker. Vele groepen vertrokken op hetzelfde tijdstip dus je zag een kolonie aan hoofdlampjes als een slang de berg op kuipen. Langzaam kwam de zon over de toppen van de bergen en heette ons een warm welkom, we begrepen nu ook waarom we voor zonsopgang begonnen aan de zware klim. Het uitzicht was werkelijk spectaculair, sporadisch zweefde er een condor (spanwijdte 3 mtr, grootse vliegende vogel ter wereld) voorbij wat het heel bijzonder maakte. Het verraderlijke van dat mooie uitzicht is dat je om je heen kijkt in plaats van voor je en dat kan je duur komen te staan met al die losliggende stenen op die stijle kliffen. Inmiddels weten we dus heel goed hoe onze schoenen eruit zien want meerendeel van de tijd was de blik om laag gericht, af en toe even spieken naar het mooie uitzicht. Drie uur later, drie liter zweet lichter kwamen we (als eerste van onze groep) boven aan. De lucht is hier stuk ijler dus dat maakt het klimmen dubbel zo zwaar. Op deze hoogte (4000m) ben je veel sneller buiten adem.
Weer volledig op adem gekomen gingen we die avond meteen weer verder met een bus naar onze volgende bestemming: Puno. Een dorpje in het uiterste zuiden liggend aan het hoogste bevaarbare meer ter wereld (Peru is een aardige recordhouder als het op natuur aankomt): Lake Titikaka, volgens de Inca's de geboorteplaats van de zon. De zes uur durende busrit was alleen minder zonnig. We hadden gekozen voor een goedkopere en minder luxe bus, passé met de comfortabele vliegtuigstoelen, beeldschermen en catering. Alleen werd het s'nachts zo verschrikkelijk koud in de bus. We zaten helemaal voorin (om niet ziek te worden) en de vooruit was volledig bevroren. Het is hier ten slotte winter, de mooiste en droogste periode van het jaar. Overdag prachtig weer maar zodra de zo'n verdwenen is daalt het kwik rap onder nul. Onze medereizigers (locals) waren allemaal uitstekend voorbereid met warme kleren, mutsen, handschoenen en slaapzakken. We kwamen om 03.00 in de nacht gebroken aan in Puno. Gelukkig hadden we op voorhand een hostel gereserveerd, zodat we niet meer hoefde te zoeken, het enige spannende was de vraag of er wel werd opengedaan. Onze vriendelijke taxichauffeur bracht ons naar het hostel en bleef netjes wachten totdat er werd open gedaan. Gelukkig kregen we gehoor en werden we naar een fijne kamer geleid met een warme douche. Een ware traktatie na drie intensieve dagen.
Nu is Mar weer aan de beurt. Doei!

En toen waren we in Puno! Een stadje dat voornamelijk dient als uitvalsbasis voor een bezoekje aan de (floating) eilanden in het Titicaca meer.

Omdat we al gelezen en gehoord hadden dat een dag tour op en rondom de eilandjes super toeristisch is, besloten we zelf een tripje te ondernemen. Gewoon naar de haven gaan en de mogelijkheden bekijken. Na deze inventarisatie besloten we om op eigen gelegenheid de dag er na naar het eiland Taquile te gaan waar we ook 1 nacht zouden overnachten. Wat voelde het heerlijk om even geen tour te hebben geboekt! In Azië deden we niet anders dan de scooter pakken om zelf op onderzoek uit te gaan. In Peru blijkt dit een stuk lastiger en zit je voor de meeste tripjes toch vast aan een georganiseerde tour. Nu ontsprongen we eindelijk een keer de dans!

Na een half uur op de ferry maakten we een tussenstop op het drijvende eiland Uros. Dit eiland is gemaakt van riet. We meerden aan en zodra je op het riet stond veerde je helemaal mee! Heel bijzonder om te zien hoe die mensen hier leven. Alles is gemaakt van riet. Dit zijn families die in de Inka tijd de drammerige Inka's wilden vermijden en om die reden zich hebben afgezonderd en gevestigd op het Titicaca meer. Op de verschillende eilanden spreken ze Spaans, maar onderling spreken ze de taal van de Inca's -Quechua of Ayamara, een variant daar op. Aan het toerisme is helaas toch niet geheel te ontkomen bleek later, toen de gids van de boot ons op een daarvoor gemaakte rol van riet gebood te zitten en zijn praatje hield om vervolgens de textielwaar van de vrouwen aan te prijzen met de suggestie dat we dat konden kopen. Juist. Zijn uitleg over hoe de eilanden gemaakt worden was echter wel heel leerzaam. Ook hebben we voor 10 sol pp (dat is 3 euro) een rondje gemaakt in een van riet gemaakte boot en hebben we 'waterbanaan' gegeten: de onderkant van het riet in het meer is eetbaar en lekker sappig!

Nadat we weer de boot op waren geklauterd vervolgden we de reis naar het eiland Taquile, inwonersaantal 2200. Joost heeft tijdens deze tocht al vrienden gemaakt met Benjamin, (spreek uit
als BenGamin) die later onze gastheer zou worden. Na 2 uur varen meerden we aan op dit mooie stukje land dat omringd wordt door water en besneeuwde Boliviaanse bergtoppen. Waanzinnig! De weg naar Benjamins huis was adembenemend mooi en we schroomden dan ook niet af en toe te stoppen voor een foto. De lieve Benjamin, volledig in klederdracht (getrouwde mannen op deze eilanden dragen een gekleurde muts, wit overhemd met zwarte pantalon en een band om hun middel die door hun vrouwen gemaakt is) zette ons neer op zijn dak terras met een prachtig uitzicht. Hier aten we de aller lekkerste forel tot nu toe. Genieten! Beneden ons schoven langzamerhand alle andere toeristen gezamenlijk aan voor de lunch: hadden wij het toch maar even beter geregeld met ons privé terras! Die middag hebben we het eiland op ons gemakje verkend en waren we getuigen van een fantastisch mooie zonsondergang. Zo één hebben we nog niet eerder mogen meemaken: tussen oude inca ruïnes en een zicht van 360 graden. Te gek! Die avond aten we bij Benjamin in z'n keuken (een donker hok van steen van ongeveer 8m2 met houten bankjes en een klein gasstelletje) met een Spaanse familie die ook bij hen sliepen. Niet wetende dat we die nacht amper zouden slapen door de kou. Oef! Maar een cadeautje waren de sterren. Geen licht, complete stilte en zoveel prachtige sterren die we konden bewonderen. Erg bijzonder.

De dag erna aten we om 8.00 uur 's ochtends bonen en aardappels (papa's!) als ontbijt en hike-ten we samen met het gezin naar het strandje om na de lunch weer terug te varen naar Puno. Drie uur lang hebben we op het dek van de Ferry het lezen van een boek afgewisseld met het in ons opnemen van het prachtige uitzicht en genoten we nog na van onze avonturen op het eiland.

We hebben afgelopen tijd heel wat afwegingen moeten maken wat onze vervolg bestemming zou worden. Aan de ene kant wilden we graag naar het Noorden van Peru, waar we zouden kunnen genieten van de stranden. Echter lag dit zo uit de route, dat dit ons toch heeft doen besluiten een nieuw land te gaan ontdekken, namelijk Bolivia! We waren tenslotte nu zo dichtbij. Vanaf Puno hebben we dan ook de bus gepakt naar Copacabana, wat nog steeds aan het Titicaca meer ligt en zijn we doorgevaren naar het eiland Isla del Sol. Hier hebben we weer intens genoten van een schilderachtig landschap bij ondergaande zon en bezochten we Inca ruïnes. We sliepen in een ecohostel dat op een heuveltje lag en hadden vanaf daar een waanzinnige view op het meer en de Boliviaanse bergen. Hier kunnen we wel aan wennen! Die avond hebben we weer forel gegeten, afkomstig uit het meer en kletsen we bij met medereizigers. Altijd leuk om andermans verhalen te horen en ervaring uit te wisselen met elkaar.

De volgende ochtend begon voor ons romantisch op een steiger aan de pier met een ontbijtje en hebben we tot het middaguur op het strand gelezen. Daarna voeren we terug naar Copacabana met een motor bootje om vervolgens de bus te pakken naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz. Vanaf hier willen we de jungle bezoeken in het noorden van dit land waar we enorm naar uitkijken!

Trouwens, terwijl ik dit schrijf zitten we in een locale bus en zit het zo vol dat er zeker 9 locals in het gangpad zitten of staan. Met baby en al. Dit keer zijn we wel goed voorbereid op een koude rit met onze 5 lagen, sjaals, handschoenen en mutsen, haha. Kom maar op met die kou!

Ook hebben deze Zuid Amerikanen geen horloges of geen besef van tijd, want op het geplande uur vetrekken : ho maar. Het is gelukkig maar 4 uurtjes, dus huilende baby's kunnen we misschien nog handelen. Al begint er nu 1 te jammeren. Never a dull day!

Hasta luego!