Off The Beaten Track - Vietnam

Joost:

Xin Chao allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden sinds ons laatste verhaal en we hebben inmiddels ook weer een heleboel te gekke dingen meegemaakt.

Vrijdag 22/11 vlogen we naar Hanoi. Naast ons zat een lieve Vietnamese vrouw die geen woord Engels sprak maar toch raakten we 'aan de praat'. Ze leerden ons wat woordjes Vietnamees zoals Hallo, bedankt, te duur en 50% korting☺. Aangekomen op Hanoi, in de tijd dat wij onze miljoenen Dong uit de ATM trokken, had zij voor ons een map van Hanoi en zelfs een Vietnamees simkaartje met tegoed voor ons gekocht!! We besloten samen de taxi nemen (waardoor wij ook niet afgezet konden worden door de taxichaffeur, althans gelukkig zette hij ons wel af, maar dan op de afgesproken plaats).

We hadden verschillende verhalen gehoord over Vietnam. Een veelgehoord iets was dat alle Vietnamezen iets van je willen en daardoor opdringerig overkomen. Onze eerste ervaring was dus gelukkig totaal anders.

De volgende dag hadden we een tour gepland staan met de Hanoi Kids. Dit is een non-profit organisatie, die bestaat uit studenten uit Hanoi die hun Engels willen verbeteren doormiddel van gratis (privé)tours door de stad. Wij hadden het genoegen om door Huong op sleeptouw genomen te worden om zo Hanoi te ontdekken. Een enthousiaste, net afgestudeerde meid die behoorlijk goed Engels sprak. Ze liet ons eerst 'The Temple of Literature' zien. Daarna gingen we het oude kwartier van Hanoi in, volgens onze bijbel (Lonely Planet); Een plek waarvan je thuis droomt als je aan Azie denkt, zowel middeleeuws als modern. Pulserend van leven, krioelende commercie, rijk aan exotische geuren en buzzing van motorbikes.En dat laatste is nogal bescheiden omschreven want in Hanoi rijden er voor mijn gevoel duizenden scooters tegelijk, druk claxonnerend, kris kras een kruispunt over. Het is dan ook werkelijk waar een hele leuke ervaring om hier de straat over te steken. De enige manier is om gewoon gaan en in een steady tempo blijven lopen, dan gaan zij als een snelstromende rivier om jou heen.

Waar Hanoi ook bekend om staat is de 'streetfood'. Mensen zitten op kniehoge plastic krukjes met dampende locale specialiteiten op de stoep te eten. Huong bracht ons naar zo'n karakteristiek plekje in het oude centrum. Verwacht geen gewatteerde stoelen met kaarsen,wijnglazen en bestek op tafel. Maar wat wij niet verwacht hadden is dat we op die plek, dichtbij de grond zittend, hergebruikte chopsticks in een beker, met overal om je heen scooters, het beste eten tot nu toe op onze reis kregen en dat ook nog voor de laagste prijs.

Met onze buikjes volgegeten stapten we die avond in de nachttrein naar Sapa. Een dorp in de bergen tegen de grens van China dat bekend staat om de vrolijk geklede bergvolkeren en de rijstvelden.

Ondanks een kort bedje en een kussen van steen hebben we die nacht goed geslapen waardoor de treinreis van 10 uur goed beviel.
Ons doel was om rond deze prachtige omgeving een trekking te doen. Toevalligerwijs kwamen wij tijdens onze zoektocht naar touroperators (die er in overvloed zijn) een Nederlandse man tegen die met vrouw en pasgeboren kind zo'n drie jaar, net buiten Sapa leeft. Onder het genot van een biertje kregen wij alle ins and outs van de georganiseerde trekkings rond Sapa. Hij vertelde ons, wat wij grotendeels al hadden gelezen op verschillende fora, namelijk dat er veel lokale bergstam-inwoners (Hmong), gidsen zijn voor de trekkings die worden aangeboden. Het komt alleen te vaak voor dat deze gidsen al hun broers, zussen, neven en nichten meenemen tijdens jouw 'Privé'tour en jouw er onderweg constant op aandringen om hun handgemaakte waren te kopen. Daarnaast kiest bijna iedere Hmong gids dezelfde route (over voornamelijk asfalt) waardoor je privétrekking die al niet zo privé meer was al helemaal kuddewerk wordt aangezien je met z'n 40en op dezelfde plek gaat lunchen en op dezelfde plaats een homestay doet.

Eddie was zelf reisleider en eigenaar van een bar buiten Sapa. Hij bood ons een tweedaagse trekking aan met een overnachting in zijn huis en een betrouwbare Hmong gids die ons geheel privé mee de bergen in zou nemen. Daarnaast maakten we heldere afspraken over het betalen zodat de gids terecht het meerendeel van het bedrag kreeg en niet onderbetaald zou worden zoals de gidsen van de grote touroperators.

De volgende ochtend stond Cho-Cho, onze Hmongse gids in haar kleurrijke handgemaakte kleding met een grote glimlach voor ons guesthouse te wachten. We liepen eerst naar de plaatselijke markt om ingredienten voor de lunch te kopen waarna we begonnen aan onze trekking.
Het vrolijke vrouwtje van rond de veertig-vijftig (lastig te zien) sprak aardig Engels doch met zoveel expressie en enthousiasme dat we alles begrepen wat ze zei. Druk met elkaar in gesprek merkten Mar en ik meteen dat ze ons off the beaten track nam. De paden waren dwars door de rijstvelden en glibberig. Ze bracht ons naar de meest wonderschone panorama vieuwpoints die we ooit hebben gezien.
We bereidde onze lunch bij een familie thuis die we onderweg in de middle of nowhere passeerden. Het was een klein huisje van bamboo waar een gezin woonde van zeven mensen. De vader en ik zaten zwijgend om het vuur terwijl onze meegebrachte ingrediënten voor noodlesoup in de pan begon te koken. Gelukkig hadden we genoeg meegenomen van de markt voor ons alle tien. Het was heel bijzonder, we konden geen woord wisselen maar Mar en ik voelden ons heel welkom bij deze mensen. Gelukkig hadden we nog een postkaart van Nederland meegebracht en konden die hier achterlaten na wat drinken voor onderweg bij ze te kopen.
Moe maar meer dan voldaan kwamen we aan bij de Bamboobar van Eddie. Het werd een gezellige avond met een potje kaarten en wat andere reizigers. Vroeg naar bed want de volgende ochtend zouden we snel Cho Cho's schaterlach weer horen.

Mar:

Kanja hey! We hebben de Hmong taal al aardig onder de knie en zijn dan ook helemaal klaar voor de tweede trek-dag. Vandaag zal Cho-Cho ons de berg op leiden, al lopende tussen en over de rijstvelden. Ondanks het feit dat het bewolkt is hebben we een waanzinnig uitzicht over de vallei met al haar rijstvelden: wat een schoonheid! Echt adembenemend. Op de berg hebben we geluncht met een broodje terwijl we van dit geweldige uitzicht konden genieten. En uiteraard hebben we weer veel met Cho-Cho gelachen!

We vervolgden onze weg langs verschillende dorpjes waar zoveel dieren zijn dat je moet uitkijken waar je loopt. Over waar je kijkt lopen kippen, varkens, honden, katten, eenden en waterbuffels en vooral in hun kleinste vorm: pasgeboren baby’s! Erg schattig.

Na een glibberige tocht door het bamboe bos kwamen we aan bij het huis van Cho-Chob in het dorpje Ta Van. Midden in de rijstvelden heeft ze hier een huis gebouwd waar ze met negen andere familieleden woont. Het uitzicht dat ze heeft is prachtig en doordat ze hard werkt heeft ze er zelfs een stenen douche en WC bij. In het huis troffen we ook haar schoondochter Lang aan die nu zeventien jaar is en al twee kinderen heeft. Pfoeh, heftig. Al is dat daar erg gewoon en trouwen meisjes als ze 15 of 16 zijn en laten de kinderen niet lang op zich wachten.

Cho-Cho begon haar schoenen uit te doen en deze te bestuderen. We keken haar vragend aan en ze zei: leechers!! Snel checkten wij of we ook bloedzuigers hadden, maar nog niets te vinden. Totdat ik toch ook maar even mijn schoen uit trok: BAM! Een mega grote leecher viel er op de grond. Bah!! Waarop Cho Cho zegt: You pee-pee, you check? Ja, ik was inderdaad naar het 'toilet' gegaan... ik natuurlijk als een idioot naar haar badkamer gerend om te kijken of mijn achterste vrij van bloedzuigers was. Na een dubbele check van mijn lieve vriend die me in zo'n situatie op de een of andere manier toch nog serieus neemt, constateerden we: geen bloedzuigers. Pfieuw.

Nadat Cho-Cho ons liet zien hoe ze kleding verft (met zelf gemaakte indigo wat ze in een grote ton naast het huis heeft staan) en hoe ze haar naai garen (gemaakt van hennep-plant!) aan elkaar vast maakt en laat weten dat ze daar uren mee bezig is, vinden we het tijd om weer op pad te gaan en keren we terug naar Eddie en Hien in de Bamboo-bar. Van hier uit worden we met een scooter terug naar het centrum van Sapa gebracht. Twee scooters en 5 personen: jep, Joost nam de mand met waren van Cho-Cho op zijn rug (hihi) en Cho-Cho en ik gingen samen met de driver (volgens mij haar zoon of schoonzoon) op de scooter. En scheuren! Soms even slikken, want rijden doen ze hier graag en hard, maar gelukkig stapten we alle 5 veilig en wel van de scooter. Doodop maar zeer voldaan lagen we die avond weer als oude lullen om 9 uur in bed, maar kijken nog steeds terug op een top trekking!

De volgende dag hadden we even een tussendagje voordat we de nachttrein weer terug zouden nemen naar Hanoi. Wat hadden we een mazzel met het weer tijdens onze trek, want het regende de hele dag en het was overal mistig. Vele mensen waren opweg naar hun trek en wij vrezen voor hen dat het uitzicht aan hen voorbij is gegaan.

Die avond gingen we voor 9 uurtjes de nachttrein in en hebben we prima geslapen (Nouja, ik dan, Joost had ongeveer 20 centimeter te kort om volledig gestrekt te kunnen liggen…) en kwamen we verre van fris en fruitig om half 5 ‘s ochtends de trein uit. Gelukkig hadden we al een hotel geboekt en wisten we meteen een taxi te pakken richting hotel. Echter, na afgezet te zijn door de chauffeur en in de veronderstelling dat we op de hoek het hotel zouden aantreffen, konden we het maar niet vinden. Na 4 rondjes om het park te hebben gelopen (met een hilarisch aanzicht van tientallen Vietnamezen aan de aerobics – het was half 6!) was het hotel toch aan de andere kant van de straat. We waren nog niet helemaal wakker blijkbaar.

Tijd om te slapen was er niet, want om half 8 zouden we gaan ontbijten met Joost zijn neef, Marc die voor werk in Hanoi verbleef. Leuk! In zijn hotel hebben we uitgebreid misbruik gemaakt van het aangeboden buffet en waren we na het gezellige bijkletsen volledig verzadigd en klaar voor de dag. Marc moest weer aan het werk en wij hadden ook werk te doen, want we wilden ons tochtje naar Halong Bay boeken. Nadat we dit geregeld hadden zijn we de gevangenis gaan bezoeken, hebben we een heerlijke cappuccino gedronken in een te schattig koffietentje met allemaal beschreven post-it briefjes en hebben we na het lekkere avond eten gelachen bij een voorstelling van het beroemde waterpoppen theater.

De volgende drie dagen hebben we op de boot doorgebracht die ons door Halong Bay voer. We hadden al heel veel negatieve verhalen gehoord en gelezen van tour-agencies die je bijna niets van de baai laten zien,hun boten bij alle andere boten ten anker leggen voor de nacht zodat je met alle toeristen op een kluitje zit en slechte dagprogramma’s hebben wat resulteert in zeer ontevreden mensen die niet van Halong Bay hebben kunnen genieten. Dit wilden wij niet meemaken, maar kwamen er al vrij snel achter dat het onoverkomenlijk is om zonder agency te gaan.

Na goede verhalen over deze tour hebben we de sprong toch gewaagd. Gelukkig hebben we de toeristen ontweken met deze organisatie die je op plekken brengt waar weinig andere boten zijn zodat je echt kunt genieten van dit fantastische fenomeen. We hebben gevaren, gekajakt, gehiked, een grot bezocht en gezwommen in het k-k-koude water – maar je gaat, want wanneer zwem je nou in Halong Bay? Tijdens het kajakken hebben we ook nog een paar apen gehoord en gezien boven op de eilanden, super tof! Hier hadden we nog even een geluksmomentje toen we ook nog als laatsten overbleven in de lagoon waar na het apengebrul niets was te horen behalve het water en het ritselen van de bomen. Heel bijzonder. Die avond gekaart met de andere mensen van de boot om vervolgens in je eigen knusse cabin de nacht door te brengen.

De tweede dag zijn we naar een ander eiland gegaan, Cat Ba, waar we nogmaals hebben gekajakt, gezwommen (van de boot gesprongen!) en gefietst om vervolgens ‘s avonds in een hotel te slapen met een prachtig uitzicht. Die avond met de groep uit eten geweest en lekker gaan poolen met een biertje in het dorp. Prima avond dus. ‘s Ochtends weer vroeg op, want de derde dag besloeg de terugreis naar Hanoi, wat per boot, ferry en bus nogal een rit was.

Ondanks alle negatieve verhalen hebben we gelukkig een hele leuke tour gehad! Een aantal dingen hadden voor ons best overgeslagen mogen worden, zoals de cave en de trekking, maar we zijn in Laos en Sapa toch ook wel erg verwend met de grot en de trekkingen.We zijn heel blij dat we zijn gegaan, want dit wereld erfgoed hadden we voor geen goud willen missen.

Diezelfde avond zijn we meteen voor een rit van 12 uur de nachttrein ingestapt (dit keer, gelukkig voor Joost, wel met langere bedden) naar Hue, waar we nu nog steeds zijn. Hue was vroeger de hoofdstad van Vietnam en ligt in het midden van het land.

Na aankomst hebben we even uitgepuft in het fantastische hotel waar we nu slapen: we maken er zo langzamerhand een sport van het goedkoopste maar toch een comfy hotel te vinden. We waren overal best goed opweg, maar met het Holiday Diamond Hotel hebben we echt de loterij gewonnen! Beste bed tot nu toe, in het centrum, ontbijt is top, personeel kent je naam en verrast je met koffie, thee of sap elke keer bij aankomst in het hotel. Na een regenachtige dag gisteren hadden we zin in een filmpje: geen probleem, dvd speler werd op de kamer gebracht, aangesloten op onze tv en wij konden kijken naar Moneyball. Deze nepdvd hadden we gekocht voor 80 cent in een klein boetiekje. Hilarisch, want tijdens het kijken van de film waren we soms niet alleen in onze kamer. De Vietnamezen die het opgenomen hadden keken de film tegelijkertijd mee en aten smakkend chips, fluisterden tegen elkaar en bij grappige scenes werd er zelfs mee gelachen. Erg grappig.

Vandaag is het 3 december en hebben we een hele indrukwekkende tour gehad naar de DMZ: Demilitarized Zone, de scheiding tussen Noord en Zuid Vietnam tijdens de oorlog. Hier hebben we met onze prive gids ook de Vinh Moc Tunnels gezien: een netwerk van 2 kilometer lang waar een heel dorp zich heeft verscholen tijdens de oorlog. Ongelofelijk hoe ze dit gemaakt hebben, deze 12, 15 en 23 meter diepe tunnels. Onwerkelijk is het idee dat hier met honderden tegelijk geleefd werd en er tientallen kinderen geboren zijn. Iedereen uit deze tunnel heeft de oorlog overleefd. Erg indrukwekkend.

Terwijl jullie je opmaken voor Sinterklaas zijn wij alweer klaar voor ons volgende ritje. Morgen gaan we de rest van Hue vanaf achterop de motor bekijken en rijden we diezelfde middag met een busje naar het zuidelijker liggende plaastje Hoi An. Het schijnt dat we naar het zonnige weer rijden en daar kijken we erg naar uit! Tot dusver vinden we Vietnam een heel erg mooi land met heerlijk eten. Er zijn veel mensen die iets van je willen en we horen continue verhalen van andere reizigers die vertellen dat ze zijn opgelicht, maar onze ervaring is tot nu toe erg goed, gelukkig! We houden jullie op de hoogte.

Iedereen heel veel plezier met Sint en Piet en until next time!

Xin Chau!