En we gaan nu echt naar huis..

Het aftellen is begonnen. Morgen brengt de bus ons naar Bangkok, waar wij oudejaarsavond zullen vieren. We hebben een dag om daarvan bij te komen en dan vliegen we op de nacht van één op twee januari naar Amsterdam.

We gaan terug naar Ho Chi Minh City, woensdag 18 december.
Na de avond daarvoor te zijn aangekomen met de sleepingbus, was het vandaag tijd om de stad te ontdekken. We begonnen bij het War Remnants Museum.
Buiten staan tanks, helicopters en straaljagers opgesteld. Binnen zijn er drie verdiepingen. Iedere verdieping een ander onderwerp. Namelijk: geschiedenis, oorlogsmisdaden en agent Orange.
En de foto's die geëxposeerd werden logen er niet om. Verschrikkelijke beelden, die niet te omschrijven zijn. Zoals mijn neef Marc terecht zei, dat je hierdoor even anders kijkt naar de Hollywood films.

Na twee dagen gingen we met de bus naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Wat ons direct opviel, is dat het land vlakker, kaler en armer is. Slechte wegen, veel minder auto's en veel kinderen in rafelige kleding, op blote voeten.
In PP aangekomen liepen we tegen een bijzondere massagesalon aan. De masseurs waren blinden en slecht zienden in opleiding.
Het was echt te merken in de massage, veel meer gevoel, drukpunten, echt heerlijk.

Zaterdag gingen we met de tuk-tuk naar The Killing Fields. Onderweg stopten we bij een shooting range. Tja, achteraf een beetje cru maar op dat moment dachten we, met een geweer schieten dat doe je (hopelijk) maar één keer in je leven. Er lag een arsenaal aan wapens. Van pistol tot volautomatisch machinegeweer, van handgranaat tot bazooka.
Nou ja, de actiefoto van Mar met een vurende M-16 is stoerder dan de hele ervaring zelf. Wij vonden het een waste of money.

De tuk-tuk bracht ons (met een dikke commissie in z'n zak) snel door naar de volgende bestemming,
the killing fields.
Dit is een gedenkplaats waar een aantal massagraven zijn. Tijdens het regime van Pol Pot zijn er naar schatting twee miljoen Cambodjanen omgekomen. Moet je nagaan dat de totale bevolking uit 8 miljoen mensen bestond. Dus 25% van de bevolking is uitgeroeid. Pol Pot wilde een agrarische samenleving. Dus alle steden, scholen, tempels, ziekenhuizen etc. werden afgesloten. Iedereen moest werken op het land. Als je een andere afkomst had, een vreemde taal sprak, een opleiding genoten had, voor de vorige regering gewerkt had of zelfs maar een bril droeg werd je geëxecuteerd. Het is zo bizar als dat het klinkt, maar uit vrees voor een opstand vermoorde de Khmer Rouge van Pol Pot alle intelligente mensen. Ja, als je een bril draagt ben je intelligent...
Hier bleef het helaas niet bij voor deze krankzinnige man. Kinderen bleven niet bespaard.
Wat wij daar hebben gezien, heeft zo veel indruk op ons gemaakt. Ik twijfelde heel erg of ik het in ons verhaal moest verwerken. Maar de geschiedenis zit zo diep geworteld in dit land en het is relatief kort geleden (1970-1979) dat je het niet kunt negeren.
Er stond een boom, de Killing Tree, op het terrein. Feit is dat de gevangen genomen kinderen bij de benen werden gepakt en tegen de boom werden dood geslagen en in een kuil werden gegooid. Kogels waren te duur, dus de Khmer Rouge gebruikte landwerktuigen om de mensen te vermoorden om ze daarna in de kuilen te gooien.
De kuilen waren nog te zien in het landschap en bij een stevige regenbui komen er soms nog beenderen naar boven.
Een morbide plek die wij nooit meer zullen vergeten.

Daarna reden we door naar het Genocide museum, gevestigd in het oude gevangenisgebouw gebruikt door de Khmer Rouge om de gevangen te ondervragen en te martelen. Alle gevangen waren gewone burgers, maar een gevaar in de ogen van de rode Khmer. Hier waren foto's te zien van alle gevangenen, waarvan er van de 20 000 gevangenen maar zeven overlevenden zijn.
Al met al een hele, hele zware dag.

Zondag was et tijd voor iets lichts. De tuk-tuk bracht ons naar het koninklijk paleis en een tempel, daar raakten we aan de praat met een monnik en een student die ijverig hun Engels wilden verbeteren.

We vinden het erg leuk te merken dat de Cambodjanen erg warm en hartelijk zijn.

Na een rustige dag, speelden wij een potje kaarten op en terrasje, toen er een mannetje van 9 met zijn waren bij ons kwam staan. Bijna automatisch zeiden wij 'Ote Akon' (nee bedankt in Khmer, gebruik je meer dan dagelijks voor alle tuk-tukdrivers en straatverkopers) maar dit jongetje bleef nieuwsgierig naar ons pocketformaat kaarten kijken (1/4 van normale speelkaarten). Hij zei in duidelijk Engels: 'small cards' 'I can do magic'. We gaven hem de kaarten en waren al snel vergoocheld aan dit ventje. We nodigden hem uit aan ons tafeltje en vroegen of hij wat wilde drinken. Coca? Sprite?
'No', antwoordde hij, 'Coconut shake'.
Prachtig! Ik moet nog steeds lachen als ik er aan denk hoe hij daar zat, als een koning, met bungelende beentjes, op een troon met een enorme kokosnoot voor zich.
We raakten echt een beetje gehecht aan Chè, met z'n grapjes en z'n goede uitspraak maar het schuurde dat hij 's avonds de straat op moest om dingen te verkopen. Gelukkig ging hij overdag wel gewoon naar school.
Wij concludeerden dat het wel goed komt met dit ventje. Het spelletje kaarten en alle koekjes die we hadden mocht hij meenemen.
Hij keek een beetje droevig toen hij wegging.


Suicidai!!!! (Hallo in Khmer!)

Oh wat is het toch vreselijk naar om liggend aan het zwembad in de brandende zon dit verhaaltje te schrijven. Het begint nu wel echt tot ons door te dringen dat dit onze laatste dag Cambodja is en onze laatste dagen Azië naderen!

So far vinden we Cambodja heel erg leuk! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en lief. Wat dit land allemaal heeft moeten doorstaan is afschuwelijk, maar de Cambodjanen werken ontzettend hard om hun land weer op te bouwen en wij voelen ons hier erg welkom. Ook al zijn we hier maar kort, we hebben echt het gevoel dat we het echte Cambodja zien.

Na Phnom Penh zijn we de 23e de bus ingestapt naar het noord-oosten van Cambodja: Kracheh. (Kratie) Omdat we nog ruim een week over hadden wilden we toch nog wat meer zien van dit land. Een busrit van 8 uur bracht ons naar dit plaatsje aan de Mekong. We werden meteen door vele mensen belaagd met de prangende vraag of we alsjeblieft hun guesthouse wilde komen bekijken. Toch even wezen kijken (you never know!) maar uiteindelijk ons eigen hotelletje gevonden. Vervolgens hebben we intens genoten van een spectaculaire zonsondergang boven de Mekong met een biertje en een potje kaartspel. Top!

Vervolgens werden we door een Spanjaard aangesproken die zijn restaurant wilden aanprijzen. Na even in gesprek te zijn kwamen we er achter dat hij vrienden was met de mensen van de Homestay op het eiland in de Mekong, Koh Throng, waar we al naar toe wilden. Die avond zijn we dan ook bij hem komen eten (vis Amok (stoofpotje) en Beef Lok-Lak (gemarineerde beef), specialiteiten van Kratie, erg lekker!) en heeft hij voor ons de homestay geregeld. Super!

De volgende dag hebben we bij dezelfde Spanjaard een scooter gehuurd om daarmee naar de plek te rijden waar je de bedreigde en zeer zeldzame Irrawaddy dolfijnen kon spotten! ALS ze er zijn, want je moet geluk hebben. Na even verkeerd te zijn gereden en na pogingen om de lokale bevolking met dolfijn geluiden en bewegingen uit te leggen waar we heen wilden, kwamen we op de juiste plek aan. We hadden nog geen voet op de boot gezet of Joost spotte de eerste dolfijn al! Een uur hebben we mogen genieten van de dolfijnen die om ons heen zwommen en water sproeiden, geweldig! Heel erg mooi om te zien, wat hadden we een mazzel!

Na dit geluks momentje hebben we aan de kant van de weg 'krolan' gekocht: een bamboe stengel gevuld met sticky rice met kokos en black eyed peas: lekker!

Aan het eind van de middag stapten we op de Ferry naar het eiland om in de homestay te overnachten. Daar hebben we samen met twee Duitsers biertjes gedronken en spelletjes gespeeld bij kaarslicht: prima kerstavond!, al voelde het helemaal niet zo haha!

Op eerste kerstdag zijn we het hele eiland rondgefietst met ons lunch pakketje op zak. Deze hebben we genuttigd op het prachtig lang uitgerekte strand dat we puur voor ons alleen hadden. Eerder die ochtend ontdekten we een floating village en vroegen we een local in een bootje of hij ons voor een dollar wilde rond varen: dat zag hij wel zitten! Samen stapten we dan ook in zijn wiebelige bootje en kregen the grand tour door zijn dorpje. Heel erg bijzonder. Iedereen lachte naar ons en zei hallo, zowel in Khmer als in het Engels en als je in het Khmer terug sprak werd hun glimlach nog breder. Dat wordt hier zo gewaardeerd!! We hebben ook erg geoefend op onze 'small talk' als 'see you later' en 'hoe gaat het' en heel handig; 'sorry' en 'nee bedankt', voor de opdringerige tuktuk drivers of bedelende kinderen.

Nog een hilarisch moment op het eiland was onze koffie break. Onder een zeil in een houten huisje bestelden we in het bijzijn van zo'n acht mannen onze koffie met sweet milk. Al gauw raakten we 'aan de praat' en kregen we shotjes whiskey en stukken fruit toegediend. Afslaan was geen optie: they wouldn't take 'no' for an answer! Onze zonnebrillen werden geconfiskeerd en de mannen voelden zich erg cool met mijn vrouwelijke bril. Al gauw kwamen er gebaren van: 'hebben jullie kinderen' en 'zijn jullie getrouwd' (die vragen krijgen we zowat elke dag, no pressure!) en hebben we ze wat foto's van thuis laten zien en waar we woonden. We hadden wat kaarten meegenomen met plaatjes van Nederland erop en er werd bij een plaatje van een man op een fiets al aangenomen dat dat Joost was. Leg dat maar eens uit!

Teut stapten we daarna weer op de fiets (en wij denken dat we even snel wat cafeïne zouden scoren) en hebben we de rest van de middag genoten van het eiland. Heel erg mooi om te zien hoe de mensen hier leven! Eind middag weer terug naar de Ferry - waarvan je nooit weet wanneer hij gaat, dus gewoon maar gaan zitten en wachten- en hebben we de dag afgesloten met weer een prachtige sunset over de Mekong.

Tweede kerstdag waren we lekker vroeg uit de veren voor onze busreis naar Siem Reap. Onze vriend de Spanjaard had twee opties: een busrit van 12 tot 15 uur met een tour company of een rit van 6 uur in een minivan met 4 mensen op drie plekken; als sardientjes dus. Geen van beide zagen we echt zitten, maar een slimme Zwitser in het café stelde voor dat we ook 3 kaartjes konden kopen. Hoe slim! Dit advies hebben er opgevolgd en met onze kaarten in de aanslag stapten we om 7 uur 's ochtends in. Wij dachten dat we lekker op tijd vertrokken, maar onze chauffeur had nog even wat andere dingen te doen. Steeds meer locals kwamen de minivan in (en wij al in de Startblokken om onze derde stoel te verdedigen) en op bijna elke hoek van de stad werd gestopt om rijst, vis, locals maar ook scooters in te laden. Anderhalf uur later kwamen we gewoon weer langs onze op stap plek gereden en gingen we dan eindelijk op weg. Zucht. Toch hadden we mazzel, want op een tandeloos oud Cambodjaans vrouwke naast ons na hadden wij de stoelen voor onszelf.

Na 5 minuten begrepen we waarom deze minivan er korter over deed, want mijn god wat een maniak was die chauffeur! Scheurend over de weg, toeteren, keihard remmen, doorrijden terwijl de tank toch echt op empty staat... We hebben serieus alle hoeken van de minivan gezien. We waren dan ook heel blij dat we heelhuids aankwamen in Siem Reap. Pfieuw!

Onze eerste nacht was super goed bevallen. We waren ge upgrade naar een luxe kamer voor dezelfde prijs als onze cheap room omdat de eigenaar het zo jammer voor ons vond dat hij helemaal vol zat. Bovendien had hij de kamer net helemaal gerenoveerd en wilde hij graag dat deze werd getest. Dat deden wij natuurlijk met liefde! We hebben geslapen als roosjes en stonden de volgende ochtend al vroeg op (om 4.30 uur!) om de Tempels van Angkor te gaan bekijken.

Wat een immense schoonheid! Sunrise bij Angkor Wat, vertaling Stads Tempel. Gebouwd in slechts 38 (!!!) jaar door een joch van 14 dat zijn oom vermoorde omdat hij er van overtuigd was dat hij op de troon hoorde. Het bouwwerk, zo ingenieus dat het nog steeds overeind staat en de carvings en versieringen zijn echt meesterwerken. We hebben hier ontzettend genoten en uren rondgelopen en foto's gemaakt. De rest van de tempels als Banteay Srei, Ta Promh (van Lara Croft Tomb Raidor) , Angkor Thom en Bayon: allemaal zo wonderschoon en echter wereld wonderen. Heel blij dat we dit gezien hebben!

Die avond hebben we voor het eerst gezondigd bij het avondeten met... Pizza! Goh wat was dat lekker!

De rest van de dagen hebben we onszelf getrakteerd op 2 nachten luxe hotel aan het zwembad en hebben we afgezien van een fietstochtje helemaal niks gedaan. Heerlijk!

Morgen vertrekken we met de bus naar Bangkok. Als het goed is doen we er ongeveer 8 uur over, dus dat valt wel mee. In Bangkok hebben we ons hotel al geboekt (gelukkig, want hier in Siem Reap hebben we elke dag in een ander hotel moeten slapen, zo vol was het) want het is straks Oud en nieuw en een piek seizoen hier!) en maken we ons klaar voor de jaarwisseling. Chaos waarschijnlijk!

Dit is dan ook ons laatste verhaaltje... We wensen iedereen een knallend oud en nieuw en we zien elkaar in het nieuwe jaar!

Oh en voor degene die zich zorgen maken: de situatie in Thailand is oké!

Wij gaan Azië missen en komen zeker terug en we gaan keihard genieten van de laatste paar dagen!

Happy 2014!
Heel veel liefs!

Laat but not least; de uitslag van de Quiz.
Hier volgen de antwoorden:

1) Wat is de hoofdstad van Vietnam?
A- Hué
B- Ho Chi Minh City
C- Saigon
D- Hanoi

Goede antwoord is D- Hanoi.

2) Wat was de hoofdstad van Vietnam?
A- Hué
B- Ho Chi Minh City
C- Saigon
D- Hanoi

Goede antwoord is A- Hué. Hué was de keizerlijke hoofdstad. Saigon was de hoofdstad van alleen zuid Vietnam tijdens de oorlog. Nu heet Saigon, Ho Chi Minh City het is de grootse stad maar niet de hoofdstad.

3) wanneer is de première van War Horse?
A- 14 juni
B- 17 juni
C- 18 juni
D- geen idee, wie weet het wel?

Antwoord is A 14 juni, alhoewel er wat onduidelijkheid over heerst. Ome Joop zei tijdens DWDD 17 juni. Het NRC zegt de 18e

4) wanneer komen Joost en Mar weer thuis?
A) 30 december
B) 1 januari
C) 2 januari
D) nog lang niet

2 januari komen wij thuis. Dus C.

5) Wie was de knappe surfinstructeur van Mar?
A- Fernandez
B- Dan
C- mr. Ling
D- Jay

Dit was een moeilijke vraag. Het werd niet in het verhaal genoemd maar Joost gebruikt deze reis een internationale naam aangezien niemand Joost kan uitspreken. De naam luidt Jay. Dus Joost gaf Mar de surfles.

En de winnaars zijn....

Ina Giard en Lisa Kramer!!!!
Ontzettend gefeliciteerd en de prijs komt snel naar je toe!