Laos PDR: Please Don't Rush!

Mar:

Hallo lieve allemaal!

Daar zijn we weer! Het was al te verwachten, maar wat gaat de tijd toch snel, niet normaal. We zijn nu in Laos met haar prachtige natuur en heerlijke Laotiaanse sandwiches en coffee shakes.

We schreven voor het laatst toen we nog in Pai waren en onze bus naar de grens van Thailand zou vertrekken. Deze vertrok om 14.00 uur vanaf de travel agency midden in het dorpje. Toen het minibusje kwam voorgereden en onze tassen waren ingeladen, kwamen we gelukkig redelijk voor in het busje te zitten. We hadden namelijk al verhalen gehoord over brakende mensen achterin, want de Thaise chauffeurs zijn niet zuinig met hun gaspedaal. God zij dank hoefden we die 763 haarspeldbochten niet met het busje te doen! Met die geruststelling zaten we redelijk relaxed met onze beentjes uitgestrekt voorin de minivan. Hoorden we ineens onze achterburen vertellen dat zij in Chiang Mai werden afgezet. Chiang Mai?? Shit, verkeerde bus, dachten wij. We wish. Ging dit busje toch mooi eerst langs Chiang Mai om vervolgens door te gaan naar Chiang Kong. Dat hadden ze ons dus mooi niet verteld! Als we dat hadden geweten waren we met de scooter gegaan. Met een plastic zakje in de aanslag zaten we dan ook klaar om die 763 haarspeldbochten nogmaals te trotseren.

Na 3 uur rijden kwamen we aan in Chiang Mai om daar een hapje te eten. Toch wel leuk om de straatjes te herkennen waar we een week eerder nog hadden gelopen. Na een uurtje pauze mochten we de bus weer in, opweg naar Chiang Kong. Geplande aankomst tijd was 3 uur later, namelijk om 23.00 uur. Na een stop tussendoor reden we een stukje verder, tot dat we door de politie aan de kant werden gezet. Oh-oh. Onze chauffeur moest uitstappen en werd meegenomen. Niemand had een idee wat er aan de hand was, want ons werd natuurlijk niets verteld. Na ruim een uur was onze chauffeur nog steeds in geen velden of wegen te bekennen. Het werd wat onrustiger in de bus en mensen begonnen hardop te overleggen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Plotseling wordt ons busje geopend door een met een zaklamp gewapende agent die ons vroeg of wij Thais spraken. Euh- nee. Deur ging weer dicht en alle toeristen bleven verblind achter. Wat er nu aan de hand was, geen idee, maar na 2 uur te hebben stilgestaan aan de kant van weg, kwam de chauffeur weer achter zijn stuur terecht met de mededeling: is good! Op naar Chiang Kong, finally!

Daar aangekomen was het inmiddels al 2 uur midden in de nacht en we waren kapot. Half slapend en snakkend naar onze nachtrust strompelden we de motelkamer binnen om ons neer te strijken in ons heerlijke bedje. Dachten we. Echt, gatverdamme, wat een vies motel!! De lakens zaten vol met gele en bruine vlekken, voelden smoezelig aan en ook de badkamer en toilet waren ver onder het gemiddelde hygiënische niveau dat wij tot nu toe hebben mogen ervaren. Ik durfde niets meer aan te raken. Was ik even blij met mijn eigen lakenzakje!

Na 4 uur te hebben geslapen (helaas werd ik wakker met mijn gezicht vol in dat heerlijk smoezelig en besmeurde kussen) ging onze wekker alweer en was het tijd voor het ontbijt. Wit brood met ei en een dotje jam. Niet top, maar honger maakt rauwe bonen zoet, ook in Thailand.

Met een busje werden we afgezet bij de grens waar we onze visums gingen halen. Eerst nog even met een bootje de rivier over en we waren in Huay Xai in Laos!

Opzich was alles goed geregeld, want daar aangekomen stond er al een mannetje klaar die ons formulieren uitdeelde om in te vullen. De vraag kwam op bij fellow reisgenootjes wat we moesten invullen bij 'race'. 'White' was het antwoord, haha! Pasfoto en paspoort inleveren (wat altijd even spannend is, want geen idee waar die naartoe gaan) en wachten. Na 30 min hadden we de paspoorten weer veilig onder moeders vleugels en konden we richting de slow boat.

Maar eerst nog even pinnen. Een memorabel moment, want we trokken er een miljoen uit en waren voor het eerst in ons leven miljonair! Wat een heerlijk gevoel! 1 miljoen Kip staat gelijk aan ongeveer 100 euro. Rijke stinkerds, die Haarlemmers!

Voordat we de slowboat op gingen kregen we nog een speech van onze tour operator. Dat hij wilde dat wij 100% happy waren en daarom moesten oppassen voor mensen die misbruik van ons wilde maken door ons hun hulp aan te bieden en dat vervolgens uitbetaald wilden zien. Vertrouw ze niet, was het motto want er waren genoeg Laotianen die niet te vertrouwen waren. Oh en hij had een goed guesthouse voor maar 500 baht met airco waar je zeker moest verblijven want alle andere guesthouses waren niet goed genoeg. Veel mensen hebben zich hier in mee in gelaten en kwamen er vervolgens bij aankomst achter dat hetzelfde guesthouse dezelfde kamers aanbood voor 100 baht per nacht. Niemand heeft doorgehad dat Mister Nice Guy ons waarschuwde voor hem zelf.

De slowboat, de naam zegt het al, was very slow. 2 dagen zouden we hier op doorbrengen met een tussenstop in Pak Beng. Een lange houten boot met vliegtuig stoelen die zo'n beetje kriskras door elkaar staan waardoor been ruimte schaars was. Op de boot twee gezellige Engelsmannen en ook een Nederlands stel ontmoet waarmee we de tijd konden doden wanneer dit nodig was. De tocht zelf was erg mooi, met prachtig uitzicht en een bijzonder gevoel om over de Mekong te varen. Na 6 uur varen was niet alleen de boot, maar waren ook onze billen van hout. We waren dan ook blij dat we in Pak Beng mochten afstappen. Ons hotelletje hadden we al geboekt, dus we hebben direct onze spullen gedropt om vervolgens een hapje te gaan eten. De tafel werd nog gezelliger met twee Fransozen die ook in ons hotelletje zaten en met half gebarentaal, Frans en Engels hebben we een gezellige avond gehad. Echter waren we nog steeds gebroken van onze helse tocht en nacht ervoor en lagen we als oude mensen al om 21.00 uur in bed.

Na een goede nachtrust konden we met frisse moed de boot weer in met als eind station Luang Prabang! Na weer 6 uur varen bereikten we dit plaatsje waarvan we al veel mooie verhalen gehoord hadden. En ze kloppen allemaal! Een tuk tuk bracht ons in het levendige stadje waar de night market al werd opgebouwd en oranje geklede monniken, scooters, fietsen en tuk tuks het straatbeeld vormen. Met het Nederlandse stel opzoek gegaan naar ons hotelletje: dat bleek nog lastig te vinden aangezien Luang Prabang niet werkt met straatnamen. Hoe je iets vindt, geen idee, je moet maar hopen dat iemand je kan helpen. Het schijnt ook zo te zijn dat de inwoners door het postkantoor worden gebeld als ze post voor hen hebben! Erg grappig.

De volgende dag hebben we uitgebreid ontbeten in een koffietentje om vervolgens onderzoek te doen naar een bureau dat trekkingen organiseert. Dit wilden we heel graag doen in Laos omdat de natuur hier zo verschrikkelijk mooi is. Na een aantal kantoortjes te hebben bezocht viel onze keuze op een trekking inclusief waterval, home stay en kajakken. Leuk! Meteen geboekt voor die zaterdag en zondag.
Daarna hebben we een fietsje gehuurd om de rest van Luang Prabang te verkennen met wat tempel bezoekjes er aan vastgeplakt. Het stadje zelf voelt heel erg gemoedelijk. Iedereen is hier vriendelijk en rustig, niemand haast zich of windt zich op. Genieten!

Die avond hebben we op de markt gegeten voor 5 euro met een heerlijk visje en een ontzettend uitgebreid buffet om vervolgens naar de trekpleister van Luang Prabang te gaan: Utopia! Een sferische tuin dat dient als restaurant en bar, met een stunning view over de Nam Kha rivier. 'Zen by day and groovy by night' is hun motto en niets is minder waar. Aan kaarsverlichte tafeltjes met tientallen kussentjes hebben we heerlijk onder een sterrenhemel Lao biertjes gedronken met gezellige mensen van de slowboat. Een super afsluiting van de dag!

Vrijdag 15 november stonden we om 5 uur 's morgens al naast ons bed voor de Tak Bat: een ceremonie waarbij de monniken hun eten ontvangen door de bewoners van Luang Prabang. Hoewel mooi om te zien, ook erg toeristisch. A-sociale toeristen die op nog geen halve meter afstand de monniken met hun camera's in de ogen flitsen en straatverkopers die je eten proberen aan te smeren voor veel te veel geld wat je vervolgens aan de monniken zou moeten geven. Aan dit circus deden wij mooi niet mee en bewaarden dan ook respectvol onze afstand.

Na ons eigen tukje hebben we met een aantal man een tuk tuk gehuurd om naar de Tad Kuansi waterval te rijden. Wat een paradijs!!! Schitterend blauw groen water tussen vijftig tinten groen en het vallende water als muziek op de achtergrond. Heerlijk gezwommen en van de liaan het water in gesprongen. Kortom: echt een topdag!

Omdat de site op de een of andere manier slechts een deel van ons verhaal wil plaatsen: Zie deel 2!